ျပႆနာ (၁)

နယူးေယာက္ ကုိစေရာက္စကပါ။ အသိတစ္ေယာက္မွလည္းမရွိခဲ့ဘူး။ နယူးေယာက္ျမဳိ႕ နဲ႕ ၇ နာရီ ေလာက္ကုိဘက္စ္ကားစီးျပီးသြားရတဲ့ နယူးေယာက္ upstate က ျမဳိ႕ေလး တစ္ခုကုိေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဗ်ာ။ အိမ္က ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကဳိျပီးပုိ႕လုိက္တာဗ်။JFK ေလဆိပ္ကဆင္းဆင္းျပီးျခင္း အဲဒီျမဳိ႕ေလး ကု္ိသြားဖုိ႕ (port authority bus terminal) ကုိတကၠဆီ စီးျပီးသြားရတာေပ့ါဗ်ာ။ JFKေလဆိပ္ ကေန ဆုိ အဲဒီကားဂိတ္ကုိ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္ဗ်။
“ဟူး” (သက္ျပင္းရွည္ခ်ကာေလမွဳတ္ထုတ္လုိက္ေသာအသံ)
မေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ တကၠဆီကားဆရာက လူမည္းေကာင္ ဗ်။ အခုထိမွတ္မိေသးတယ္။ ဒီလူအရပ္ကနည္းတာမဟုတ္ဘူး။ အနည္းဆုံး ၆ေပ ၅ေလာက္ရွိတယ္။ လူေကာင္ကၾကီးပါတယ္ဆုိ စကားေျပာတဲ့အသံကလည္းက်ယ္လုိက္တာဗ်ာ ျမန္မာျပည္က ငါးစိမ္းသည္ေတာင္ထုိင္ငုိသြားမယ္။ တကၠဆီ ကတန္းစီျပီး ေတာ့ ကုိယ့္အလွည့္က် စီးရတာဗ်။
ဟားဟားေျပာလုိက္အုန္းမယ္ ေနာက္တခုေလာက္ အဲဒီလုိတန္းစီတာက ေနရာတုိင္းမွာဗ်။ စာၾကည့္တုိက္၊ေဆးခန္း၊ ထမင္းဆုိင္၊ဘဏ္၊ရုပ္ရွင္ရုံတုိ႕အစုံဘဲဗ်ာ။ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ဗ်ာ ေနာက္ဆုံးအိမ္သာ ကအစတန္းစီရတယ္။ ဒီေတာ့သတိေတာ့ထားေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္သာတက္မယ္ဆုိၾကဳိၾကဳိတင္တင္သြားေပါ့။ ရန္ကုန္မွာလုိ လူလည္က်ျပီး တန္းစီတာကုိေက်ာ္တာတုိ႕၊နားလည္မွဳ႕ေလးလုပ္တာတုိ႕ ဘာတုိ႕လုပ္လုိ႕လုံးဝမရဘူး။ လုပ္လုိ႕ကေတာ့လား ဗ်ာ ျမန္မာျပည္မွာမ်ဴိးၾကီး show ကုိ စပီကာနားမွာ သြားနားေထာင္တာကမွ ခင္ဗ်ား နားကသက္တာအုန္းမယ္။နားကုိ အဲဒီလုိအေထာင္းခံရတာ ခင္ဗ်ားအဲဒီေနရာကမထြက္သြားမျခင္းေပါ့ဗ်ာ။
အင္း...စကားဆက္လုိက္ပါအုန္းမယ္။ အဲဒီေတာ့ဗ်ာ လူမည္းေကာင္ၾကီးကားကုိမစီးခ်င္လုိ႕ကုိမရဘူး။ သူ႕ေနာက္ က ကားဆရာေတြကလည္း လူမည္းေတြဘဲဗ်။ ဒီေတာ့ဗ်ာရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အာဂသတၱ္ိေမြးျပီးစီးလာခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာေတာ့ အင္းဒီေကာင္ၾကီး ငါ့ကုိ မဟုတ္တဲ့ေနရာေတြမ်ား ေခၚသြားမလားဆုိျပီး စုိးရိမ္စိတ္က ေတာ့ အျပည့္ေပါ့ဗ်။ က်ြန္ေတာ္ကံေကာင္းပါတယ္။ တလမ္းလုံးဘုရားစာရႊတ္ျပီး လုိက္လာတာ လူမည္းၾကီး က (port authority bus terminal) ကုိေရာက္ေအာင္ပုိ႕ေပးခဲ့ပါတယ္။ ျပႆနာတခုကဒီမွာစေတာ့တာဘဲ။ က်ြန္ေတာ့္ ရဲ႕ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြက အားလုံးေပါင္း ၄အိပ္ဗ်ာ။ လက္ကုိင္အိတ္က ၂အိတ္ အားလုံးေပါင္းရင္၆အိတ္ဗ်ာ။ အဲဒါကု္ိဘယ္လုိသယ္တယ္ေအာက္ေမ့လဲ။
ျမန္မာျပည္ကဘဲဗ်။ ဒီေလာက္ေတာ့မညံ့ပါဘူး။လမ္းထိပ္မွာရွိတဲ့ ရဲ ကုိ္သြားေခၚလာျပီး အိတ္ေတြကု္ိၾကည့္ခုိင္းထားျပီး တစ္အိတ္ျပီး တစ္အိတ္ ေျမေအာက္ထပ္၃လႊာကုိ သယ္တာေပါ့။ အဲဒီကားဂိတ္ကအၾကီးၾကီးဗ်။ ျမန္မာျပည္က ေလယာဥ္ကြင္းထက္၂ဆေလာက္ပုိၾကီးမယ္ထင္တာဘဲ။ က်ြန္ေတာ္စီးရမယ့္ ကားဂိတ္ေလး က ေျမေအာက္ထပ္၃လႊာမွာ။ ၾကဳံတုန္းေလးထပ္ေျပာလုိက္အုန္းမယ္။ နယူးေယာက္ က လူေတြအားလုံး က ၾကြက္ေတြနဲတူတူဘဲဗ်။ ေျမေအာက္ထပ္မွာေနၾကတယ္ ေျမေအာက္ထပ္မွာ ကားသြားစီးရတယ္။ ေျမေအာက္မွာဘဲ (subway) စီးရတယ္။ေျမေအာက္နဲ႕ကုိမလႊတ္ေတာ့ ၾကြက္ေတြနဲ႕ထူးမျခားနားပါဘဲ။
အင္း.....အဲဒီလုိနဲ႕ေပါ့ မင္းသားေလး က်ြန္ေတာ္ကမ်ာမွာေတာ့ ကံေကာင္းစြာနဲ႕ ဘက္စ္ ကားေပၚကုိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီၤဟာေတြကုိၾကည့္ျပီး ဒါေလမ်ားလြယ္လုိက္တာလုိ႕မေျပာနဲ႕ေနာ္။ က်ြန္ေတာ္ ဒီလုိအလြယ္တကူျဖစ္ေအာင္ က်ြန္ေတာ့္အစ္မက ျမန္မာျပည္မွာတုန္း ကရင္းေျမပုံေတြၾကည့္။ တကၠစီဘယ္လုိစီးရလဲဆုိတာ ကုိဟုိေမးဒီေမးလုပ္ အစုံဘဲဗ်ာ။ ၾကဳိတင္ျပင္ဆင္မွဳ ေတြလုပ္ခဲ့ရတာကုိေျပာတာပါ။ က်ြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ရမယ့္ျမိဳ႕ေလးကုိလည္းေရာက္ေရာ ေျပာျပီးသားေလး ဗ်ာ တပတ္ေလာက္ေစာေနပါတယ္ဆုိ ေက်ာင္းမွာ (student advisor) တစ္ေယာက္ဘဲရွိတယ္။ ဒါေတာင္ သူ႕ကုိ ကြ်န္ေတာ့္အမကၾကဳိတင္ဖုန္းဆက္ျပီး ဘက္စ္ကားဂိတ္ကေန ေက်ာင္းအေရာက္ ပုိ႕ေဆာင္ခ ၾကဳိေပးထားလုိ႕။ မဟုတ္ရင္ဘယ္နားသြားအိပ္ရမလဲေတာင္မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေနရတဲ့ ေက်ာင္း အေဆာင္ က ၉ ထပ္မွာဗ်။ အဲဒီ (advisor) ေပါ့ က်ြန္ေတာ့္ကုိ အေဆာင္ က အခန္းေရွ႕မွာခ်ျပီး သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ေပးျပီးထြက္သြားခဲ့ေတာ့တာဘဲဗ်ာ။ က်ြန္ေတာ္လည္း အခန္းထဲမွာ ရွင္းလင္းေရးလုပ္ျပီး ေနခဲ့တယ္။ အားလုံးျပီးသြားတဲ့အခါမွာ ကြ်န္ေတာ့္ ကုိကြ်န္ေတာ့္ဝမ္းဗုိက္က ဆႏၵ ေတြျပေနတာေပါ့။ ကီြးကြီး နဲ႕ေအာ္တာဗ်ာ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးအခန္းမွာလူရွိရင္ၾကားရမယ္ထင္တာဘဲ။ က်ြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ရမလဲ (advisor) ကုိ ဖုန္းေခၚ ျပီးသူ႕ကုိလွမ္းေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဗုိက္ဆာလုိ႔ ဘယ္မွာ စားေသာက္ဆုိင္ရွိမလဲေပါ့ဗ်ာ။ သူ ကေတာ့သူသိသေလာက္ေျပာရွာပါတယ္။ ခက္တာက ဗ်ာကြ်န္ေတာ့္အက်င့္က ဗုိက္စာရင္ ထၼင္း မစားရရင္ ကုိမေနနဳိင္ တာဘဲဗ်။ (asian) ေတြစားတဲ့ထၼင္းဆုိင္ကမရွိဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တတ္နဳိင္သေလာက္ရွာတာဘဲဗ်ာ။ ဒါ့ေပမယ့္ ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ၾကီးဘဲဆုေတာင္းေတာင္း ဆႏၵ ကမျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေန႕က ဘီစကစ္ မုန္႕ေလးစားျပီး ေရေသာက္ ဗုိက္ေမွာက္ ေနခဲ့ရတယ္ဗ်။ ေနာက္တေန႕က်ေတာ့ အျပင္ထြက္ျပီး ထၼင္းဆုိင္ရွာတာေပါ့။ရွာပုံေတာ္ထြက္တာေျမျဖဴနွစ္ေခ်ာင္းနဲ႕၊လိပ္စာ စာရြက္နဲ႕ေပါ့။ လမ္းေထာင့္ေတြေရာက္တုိင္း တုိင္ေတြမွာ ျမန္မာလုိေတြေရးမွတ္ျပီး ဘယ္ေကြ႕ညာေကြ႕ အမွတ္အသားေတြလုပ္ခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ထင္မွာဘဲ ဒီလူပါးစပ္မပါဘူးနဲ႕တူတယ္လုိ႕။ က်ြန္ေတာ္ပါးစပ္ပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ေမးရမယ့္လူေတြက တေန႕လုံးေနမွ ၂ ေယာက္စ ၃ေယာက္စဘဲရွိတာဗ်။ ဒီေတာ့သူတုိ႕ကုိသြားေမးလဲသူတုိ႕ေတြက က်ြန္ေတာ္ လုိခ်င္တဲ့ အေျဖကုိမေပးခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္္မွာ အေမထည့္ေပးလုိက္တဲ့ လက္ဖက္ေတြရယ္၊အေၾကာ္ဆန္ေတြရယ္၊ငါးပိေထာင္းေလးရယ္ကုိ ဘီစကစ္တုိ႕ ေပါင္မုန္႕တုိ႔မွာ သုုတ္ျပီး တပါတ္ေလာက္စခန္းသြားခဲ့ရေတာ့တာေပါ့။တပါတ္ေလာက္ၾကာမွ ကုိရီးယားတုိ႕၊ဂ်ပန္တုိ႕၊တရုပ္တုိ႕ အစရွိတဲ့ေက်ာင္းသားေတြေရာက္လာမွ သူတုိ႕နဲ႕အတူလုိက္ျပီ ထမင္းအုိးေတြဝယ္ရတယ္ဗ်ာ။ ဆန္ေရာင္းတဲ့ေနရာလည္းတစ္ျမဳိ႕လုံးမွာ တစ္ဆုိင္ဘဲရွိတယ္။ အဲဒီဆုိင္ကလည္း မန္ဘာဖြင့္ျပီး ဝယ္ရတာဆုိေတာ့ မန္ဘာေၾကး ေတြေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္မွစုံစမ္းလုိ႕ သိရတာ အဲဒီျမဳိ႕တစ္ျမဳိ႕လုံး မွာ (asian) စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ဘဲျမဳိ႕လယ္ေကာင္မွာရွိတယ္တဲ့ဗ်ာ။အင္း ဘာဘဲေျပာေျပာေပါ့ လက္ဖက္နဲ႕ ေပါင္မဳန္႕ထည့္ျပီးစားၾကည့္တာအုိေကပါတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႕လဲစမ္းျပီး စားၾကည့္ၾကေပါ့။ က်ြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ကုိဒီေနရာမွာခဏ နားအုန္းမယ္။ ေနာက္မွဆက္ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ျပီးေအာင္ဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္လုိအျဖစ္မ်ဳိးမၾကဳံပါေစနဲ႕လုိဆႏၵျပဳရင္း...
အညၾတ(ေခတၱနယူးေယာက္)